No sex and the city

• Έρωτα ανίκητε στη μάχη και ανύπαρκτε στην πόλη.
  Έρωτα που με φτερά μας απογειώνεις και με μια σφαίρα στην καρδιά απότομα μας προσγειώνεις.
  Έρωτα που κρύβεσαι παντού αλλά δεν είσαι πουθενά.
  Νόμιζα ότι κάποτε σε είχα. Ότι ευλόγησες τη ζωή μου.

  Αλλά που να ΄ξερα η δόλια ότι ήσουν η αρχή του τέλους μου. η αρχή της αιώνιας αναζήτησής μου. Η αρχή της τρέλας και της απόγνωσης.
  Δε σε φοβήθηκα, την πρόκληση δέχτηκα στα δίχτυα σου μπερδεύτηκα αλλά έμαθα πολλά από τα πανούργα πρόσωπά σου.
  Δεν την ξαναπατάω! Με άκουσες; Ή έτσι νομίζω τουλάχιστον! 

   

  Πριν από πολύ καιρό ήμουν μια ευτυχισμένη κοπέλα. Στο πλευρό μου βρισκόταν ο άνδρας των ονείρων μου… ή έτσι νόμιζα τουλάχιστον.
  Αυτό που έλεγα πάντα ήταν ότι δύο άνδρες δε θα με πληγώσουν ποτέ. Εκείνος και ο πατέρας μου. Ο ένας με πρόδωσε, ευτυχώς όχι ο πατέρας μου. Από τότε αποφάσισα να αλλάξω ριζικά τη ζωή μου και να βρω ως άλλη Κάρυ Μπράτσο τον δικό μου πρίγκιπα, τον δικό μου Mr Big!
  Προς μεγάλη μου λύπη βέβαια διαπίστωσα ότι τα πράγματα δεν ήταν τόσο εύκολα. Στα δύο χρόνια της σχέσης μου προφανώς στον πλανήτη έγιναν τρομακτικές αλλαγές, όχι μόνο κλιματικές!
  Άνοιξα τα μάτια μου κι αντίκρισα όλα όσα μέχρι σήμερα φοβόμουν. Τόσος κόσμος, τόσες επιθυμίες, τόσα όνειρα…
  Κάπου εκεί έξω βρισκόταν το δικό μου όνειρο. Το όνειρο των ονείρων!
  Οι μέρες περνούσαν και εγώ ήμουν απορροφημένη στη δουλειά κυρίως για να ξεχάσω τη σύγχυση που υπήρχε. Όμως ως πότε θα κορόιδευα τον εαυτό μου; Ως πότε θα καθυστερούσα τη ζωή μου για να μη δω τι συμβαίνει γύρω μου;
  Έτσι άρχισε η δική μου αναζήτηση…
  Γνώρισα πολλούς ανθρώπους. Κάποιοι από αυτούς έγιναν πολύ καλοί φίλοι. Αλλά μέσα μου ξεχώρισα μια κατηγορία.

  
  Τις Κλινικές περιπτώσεις. Αυτές που σου έχουν συμβεί και σένα άπειρες φορές και σε απογοήτευσαν τόσο βαθιά, που δεν ξέρεις πως αλλιώς να τις αντιμετωπίσεις κι έτσι τις αφήνεις στην εντατική ή όπως αλλιώς λέω στα χέρια του Θεού, μπας κι έχει καμιά επιφοίτηση ο εκλεκτός λίγο πριν τον αποχαιρετήσεις διαπαντός!
  
  

  Η πρώτη περίπτωση…
  
  Ένας όμορφος ψηλός άνδρας.

   

  Μόλις 27, καστανά μαλλιά, πράσινα μάτια, γυμνασμένο κορμί.
  Τα χαρακτηριστικά του προσώπου του σε έκαναν ή να τον συμπαθείς με την πρώτη ή να τον αντιπαθείς εντελώς.
  Ήθελε πολύ να με γνωρίσει κι έτσι του έδωσα την ευκαιρία.
  Στην πρώτη μας συνάντηση φαινόταν τόσο γλυκός κι ευγενικός
  Ήταν σιωπηλός κι έμοιαζε ιδιαίτερα ντροπαλός. Δε με ενθουσίασε όμως τον συμπάθησα πολύ. Η δουλειά του ήταν καλλιτεχνικής φύσης όπως και η φυσιογνωμία του.
  Στις μέρες που πέρασαν ξημερωθήκαμε ουκ ολίγες φορές στο msn ή μιλώντας στο τηλέφωνο. Άρχισα να τον ερωτεύομαι. Έμοιαζε τόσο ευαίσθητος… κι ενώ έδειχνε έτοιμος για όλα, λίγο πριν συναντηθούμε άλλαξε εντελώς! Άγνωστο γιατί. Βρέθηκα να μιλώ με έναν σνομπ και αλαζόνα τυπάκο και πάνω απ’ όλα αγενέστατο. Δύο φορές ακύρωσε το ραντεβού μας κι έτσι την τρίτη φορά απλώς του έριξα άκυρο! Καθώς τον έβαζα στην εντατική προσπαθούσα να καταλάβω τι στο καλό του είχε συμβεί και μέσα σε δύο λεπτά χωρίς να του πω απολύτως τίποτα κακό έκανε η συμπεριφορά του στροφή 180 μοιρών.
  Άρχισα πολύ σοβαρά να σκέφτομαι ότι πρόκειται για ανεξήγητο μεταφυσικό φαινόμενο ή για δουλειά από το υπερπέραν! Βέβαια από το γυναικείο μυαλό μονίμως απουσιάζει η περίπτωση απλά και μόνο να ήθελε να παίξει, βαριά-βαριά να γ…. γεμίσει το χρόνο του! (μα τι φανταστήκατε;)
  Πλέον με αυτό τον τύπο θα κρατούσα τα τυπικά και την αξιοπρέπειά μου μακριά από κάθε είδους παράκληση!
  Είναι ελεεινό να χαρίζεις σε έναν άνθρωπο την καρδιά σου και αυτός να την πατάει! Αν δεν την μαζέψεις και δε φύγεις… είναι βίτσιο οπότε καλά να πάθεις!
  Μιλάμε ακόμα και σήμερα. Τώρα μου τρίβεται αλλά δε θεωρώ ότι είναι εντελώς καλά γι’ αυτό θα τον αφήσω μια αιωνιότητα εκεί που ανήκει στην εντατική. μακριά από τη ζωή μου! Εδώ δε μπορώ να λύσω καλά καλά τα δικά μου προβλήματα θα ασχοληθώ με τα δικά του; Στην περίπτωσή του ταιριάζει το άσμα του Νίκου Μακρόπουλου εξαιρετικά αφιερωμένο. Άντε ψυχανάλυση να κάνεις. Για να μην καταλήξω εγώ ξάπλα στον καναπέ, να μιλάω για τα παιδικά μου χρόνια.
  Πώς να το κάνουμε, θέλω να ζήσω τα λίγα που μου απομένουν γι’ αυτό το καλό που σου θέλω μείνε εκεί μέσα στο θάλαμό σου και πάψε να διαμαρτύρεσαι! Εντάξει;