No sex in the City

• Το αγόρι που άφησα πίσω, με τις παντόφλες στο χέρι…

  «Είσαι ο ήλιος που έχει γίνει επικίνδυνος και κάθε μέρα καίει την επιδερμίδα μου. Σαν τους πολλούς πολιτικούς κι εσύ είσαι ένας απ αυτούς…» Έτσι λέει το τραγούδι και κάπως έτσι έγιναν όλα…

  Τα Χριστούγεννα μόλις είχαν περάσει και το θαύμα δεν το είχα νιώσει… Δε μιλάω φυσικά για τη γέννηση του Θείου βρέφους, για το άλλο, τον έρωτα φυσικά! Μα πού πήγε το πονηρό μυαλό σου;

  Επέστρεψα στη δουλειά… Πολλές ώρες στο γραφείο και τότε σκέφτηκα ότι η πολλή δουλειά τρώει τον αφέντη. Και τον φτερωτό θεό, που μόνο λάθη έκανε στην περίπτωση μου. Τι να κάνουμε, κι οι θεοί έχουν ψυχή, κι έτσι αποφάσισα να του δώσω άλλη μια ευκαιρία!

  Βέβαια δεν προλάβαινα να ανοίξω την πόρτα, άνοιξα τον υπολογιστή και κάπως έτσι με βρήκα να σερφάρω στο φατσοβιβλίο που από τότε που άνοιξε μάτια έκλεισε σπίτια!

  Χαζεύοντας τις φωτογραφίες ενός πολύ καλού μου φίλου, παρατήρησα έναν πολύ καλό του φίλο (εμφανισιακά εννοώ)! Δίχως να το πολυσκεφτώ -καλά να πάθω- πάτησα friend request και λίγες ώρες μετά αρχίσαμε να μιλάμε στο chat.

  Έμοιαζε πολύ καλός κι ευγενικός. Μέτριο ανάστημα, όμορφο πρόσωπο, γαλάζια μάτια, αθλητικός τύπος. Μου μιλούσε για τις πολλές υποχρεώσεις του, αφού «πάλευε» να τελειώσει τη σχολή του, άσχετα αν ξέμεινε λίγα χρονάκια παραπάνω εκεί… «Κάλλιο αργά παρά ποτέ» σκέφτηκα και θαύμασα το αγόρι που προσπαθούσε, όπως έλεγε, σκληρά.

  Το πρώτο ραντεβού μας υπέροχο, το δεύτερο επίσης, και καθώς οι μέρες περνούσαν η ομορφιά του παρουσιαστικού του ξέφτιζε στα μάτια μου, αφού κατάλαβα ότι πρόκειται για ακόμη μία κλινική περίπτωση. Ώρες ατελείωτες στον καθρέφτη πριν βγούμε για να τιθασεύσει μέχρι και την τελευταία τρίχα που πετούσε, και ατάκες του στυλ «Πώς σου φαίνομαι ; Χρειάζομαι κι άλλο γυμναστήριο;» (βέβαια δεν ήταν αρκετές οι 5 ώρες τη μέρα) κι άλλα τέτοια όμορφα έβαλαν ψύλλους στον κόρφο μου… Το αποκορύφωμα; «Αγάπη μου μήπως να χάσεις 5 κιλά; Μήπως να πας κι άλλο στο γυμναστήριο; Μήπως να βάψεις τα μαλλιά σου πιο σκούρα;»

  Όοοοοπα είπα εκεί… τούτος εδώ αν δεν είναι η κολλητή μου, είναι ένας ακόμα νάρκισσος ανασφαλής και δήθεν γκλαμουράτος, που μιλούσε για τέχνη και για πολιτική κατακρίνοντας τους πάντες και, κυρίως, όποιους ήταν καλύτεροι από εκείνον (όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια…)!

  Μετά από πολλά ψέματα, που κι ένα δεκάχρονο θα έλεγε πιο πειστικά, έφτασα στο αμήν και είπα «Καλύτερα μόνη και ο εαυτός μου, παρά μαζί του και μαριονέτα». Πήγα λοιπόν να πάρω τα πράγματά μου και να φύγω. Αφού τον ξεμπρόστιασα και του τα είπα έξω από τα δόντια, πράγμα που σίγουρα δεν έκαναν οι φίλοι του, γύρισα την πλάτη μου με ένα κοφτό αντίο κι εκεί νος τρέμοντας έτρεξε ξωπίσω μου…

   «Περίμενε… περίμενε…» Και όταν τον ρώτησα γιατί, ακόμα το θυμάμαι και γελάω… «Να πάρεις τις παντόφλες σου…» Γέλασα ειρωνικά, όντας σίγουρη πλέον ότι αξίζω κάτι καλύτερο, και τον άφησα εκεί στην πόρτα έκπληκτο και με τις παντόφλες στο χέρι. Πίστεψέ με, βγαίνοντας ξανά στο δρόμο ένιωσα το αεράκι να χτυπά το πρόσωπό μου κι ένιωσα τόση χαρά που ήμουν ελεύθερη ξανά!

  Θλίψη ένιωσα μόνο γιατί έπρεπε να κάνω κι άλλο χώρο στην εντατική μου… Γίνανε πολλοί και δε θα χωράνε σε λίγο σκέφτηκα.

  Κι επειδή, όπως σοφά λέει ο λαός και τραγουδούν οι Ονιράμα, «όταν γυρίσει ο τροχός, ο φτωχός θα ‘μαι εγώ» τα επόμενα Χριστούγεννα επιχείρησε επικοινωνία, στέλνοντας τις ευχές του από ένα παγωμένο στρατόπεδο.. Κρίμα που το κινητό μου έμεινε από μπαταρία… Όχι ότι είχα σκοπό να απαντήσω… Το δις εξαμαρτείν ου γυναικός σοφής!